rozkosz druga

 

Powiedz mi prosto w twarz, że mnie kochasz,
 potrzebuję tego bardziej niż twoich objęć.

 

 

Jęknąłem głośno w poduszkę, kiedy usłyszałem po raz kolejny pukanie do drzwi. Czułem się, jakby ktoś wywiesił na korytarzu kartkę z informacją, że nigdy nie odmawiam rozmowy i nie zapominam o szczerości. Przewracając się na drugi bok, zerknąłem przelotnie na tarczę srebrnego zegarka, który wybierałem z żoną podczas zeszłorocznych, wiosennych zakupów. Kiedy o nich sobie przypomniałem, uświadomiłem sobie, że wraz z nadejściem marca nie uwolnię się od dokładnych porządków w góralskim domu. Lubiłem w niej to, że wykonywała swoje plany krok po kroku, nie opuszczając przy tym żadnego punktu. Zakładając na nagi tors bawełnianą, szarą koszulkę z orzełkiem na piersi, włączyłem światło, uchylając drzwi. O framugę oparty był starszy o cztery miesiące kolega, z którym od dawna nie dzieliłem wspólnie pokoju. Zerkając na zaścielone łóżko swojego współlokatora, gestem ręki zaprosiłem go do zewnątrz, odbierając od niego szklaneczkę z whisky.

-Nie zapomniałeś o tym, że alkohol jest tutaj zabroniony, kolego? -zaśmiałem się, wylewając zawartość do zlewu. -Zrób to samo, bo nawet papryka Cię nie uchroni od kary.

-Najlepiej. -westchnął, zamaczając usta w ciemnej cieczy. -Zabiorą mi trunki i nawet z żoną nie mogę się spotkać. Mam trzydzieści lat, a to co dobre musi mnie omijać. -obdarzył mnie złowrogim spojrzeniem.

-Pamiętaj, że nie tylko ty jesteś w takiej sytuacji. -zwróciłem wzrok w stronę kolażu czterech zdjęć z ukochaną kobietą. -Z Sarą widzimy się od święta, więc znajdujesz się w lepszym położeniu.

 

-Gdybym mógł stać się Kamilem Stochem nie siedziałbym tutaj. -uśmiechnął się cwanie, gryząc zielone jabłko. -Dawno szukałabym pojedynczego pokoju z dwuosobowym łóżkiem.

 

-Chcesz mi zaproponować wspólne spanie z zagranicznym skoczkiem? Pamiętaj interesów nie załatwiamy przez łóżko, jeżeli chcemy wygrać to tylko uczciwie.

 

-Mądre słowa, kolego. -poklepał obolałe ramię. -Jednak wydaje mi się, że tą piękność widziałem na kolejnej jaśminowej herbatce. -wziął ramkę do ręki. -Nie widziałem dawno Twojej żony, ale wydaje mi się, że to była ona, a wtedy nie miałem jeszcze alkoholu w ustach. Miłej nocy. -zamykając za sobą drzwi, zaczął śpiewać ludowe pieśni.

 

Lekko zszokowany, odmówiłem masaż u brunetki, przepadającej za słuchaniem starych utworów na zadbanym gramofonie. Wahając się przed wykonaniem połączenia, zignorowałem fakt, że w Tokio wybiła właśnie piąta nad ranem i moja żona ma wyciszony telefon albo nawet nie zwróci uwagi na dźwięk wydobywający spod kołdry. Odkąd pamiętałem zasypiała z tabletem w ręku, zmęczona zostawiała otwartą książkę na mojej połowie łóżka albo przed położeniem się spać musiałem zdejmować z jej kolan laptopa, na którym leciały końcowe napisy filmu. Szukając jej imienia w spisie kontaktów, wybrałem połączenie video. Miałem argument, który uchroniłby mnie przed monologiem, nie mającym końca.

 

-Widzę, że mój mąż za mną bardzo tęskni. -przetarła oczy, wyłączając alarm. -Dziękuję za pobudkę, skarbie. Stanowczo wolę taką, ale wydaje mi się, że ty powinieneś już dawno spać. Porozmawiamy później, bo muszę szykować się na trening, ale coś Ci jeszcze pokażę. Spójrz jak tu jest pięknie. -podeszła z urządzeniem do okna. -Zakochałam się, ale tęsknię za naszymi górami, więc z niecierpliwością czekam na ostatni występ. Kolorowych snów, Kamil.

 

🎇

 

 

 

Wycierając śnieg z beli, ostatni raz poprawiłem wszystkie zabezpieczenia, orientując się, że nie grozi mi żadne niebezpieczeństwo. Widząc znak od trenera, odepchnąłem się mocno, ruszając po najlepszy wynik na dzisiejszym treningu. Był to trzeci skok i na chwilę obecną konkurowałem z Maciejem. Musiałem osiągnąć przynajmniej sto trzydzieści osiem metrów, aby usłyszeć dobrą opinię od Horngacher'a. Nie psując swojego wyobrażenia o wylądowaniu, usłyszałem brawa od kolegów, a także z dumą spojrzałem na uniesiony kciuk byłego austriackiego skoczka narciarskiego. Narzucając na ramiona zimową, niebieską kurtkę, podążyłem śladem innych, siadając w znajomej resteuracji, w której można było napić się dobrej kawy z ekspresu, ale także zjeść coś, co nie było zrobione w litrach tłuszczu. Opierając białą filiżankę o wargi, czułem przyjemny zapach limonki i miodu, śmiejąc się z kolejnego żartu bruneta. Próbowałem skupić swoje myśli tylko na rozmowie, ale w żaden sposób nie dawało mi spokoju jedno pytanie. Kim jest tajemniczy zbuntowany anioł i dlaczego według doniesień Piotra przypomina moją żonę? Przyglądając się dyskretnie osobom, które siedziały na parterze, liczyłem na to, że wśród klientów odnajdę kobietę, na której widok niektórzy mężczyźni nie wiedzieli, co ze sobą zrobić. Pocierając ze zmęczenia czoło, usłyszałem stukot wysokich szpilek blisko drewnianej ławki, na której siedziałem. Odwracając natychmiast głowę zobaczyłem brunetkę ze związanymi włosami w kitkę, rozpoznałem znajomą kurtkę z naszywkami i kiedy przechodziła obok ostatniego stolika, założyła na głowę tą samą czapkę, o której krążyły powoli legendy. Rzucając na wykonany z dokładnością obrus banknot, wybiegłem tuż za nią, zapominając o tym, że mieliśmy od razu wracać do hotelu.

 

-Sara! -wykrzyknąłem jej imię z irytacją, powoli denerwowało mnie, że okłamuje najbliższą osobę w swoim życiu.

 

Przechodząc po zaśnieżonej i oświetlonej alei, przyśpieszyłem kroku, bo miałem pewność, że hotel brunetki znajduje się w pobliżu naszego i wcale bym się nie dziwił, gdyby miała okno naprzeciwko mojego. Wciągając na głowę kolorową czapkę, zatrzymałem się, kiedy usłyszałem prośbę o autograf. Chwytając w dłoń czarny marker i pisząc wyraźnie swoje imię i nazwisko, obserwowałem ją uważnie, ale kiedy oddałem niskiej dziewczynce telefon ze wspólnym zdjęciem, nigdzie jej nie zauważyłem. Zniknęła, ale w pobliżu leżała bordowa, damska rękawiczka ze złotą klamrą. Taki sam komplet znajdował się pod czapkami w piątej szufladzie naszej komody, a pewności dodał mi fakt, że w ostatniej chwili wkładała je do walizki, śpiesząc się do zaparkowanej przed domem zielonej taksówki.

 



Ona ma złą reputację
Obiera długą drogę do domu
Wszyscy moi znajomi widzieli ją nagą
Albo tak głosi legenda

 

 

 

 



Coraz przyjemniej pisze mi się jego losy.

To na pewno nie jest ostatni rozdział w tym miesiącu.